Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Αφορούσε τον Nick
Vujicic. Ποιος είναι αυτός; Ένας άνθρωπος που γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια και παρ’ όλα αυτά
κατάφερε να σπουδάσει, να γίνει σύζυγος και πατέρας δύο παιδιών, και όχι μόνο. Έχει φτάσει να ταξιδεύει ανά τον κόσμο και να κάνει ομιλίες, ώστε
να μάθει ο κόσμος την ιστορία του και να παραδειγματιστεί. Πρόκειται για έναν
άνθρωπο χωρίς κόμπλεξ, που δεν τον κατέβαλε η αδυναμία του. Aς δούμε τι μας
λέει: «Γιατί μας νοιάζει, πώς φαινόμαστε στους άλλους; Γιατί μας ενδιαφέρει η
γνώμη τους; Επειδή φοβόμαστε, ότι δεν θα
είμαστε αρεστοί, αν δεν είμαστε σαν εκείνους. Ακόμα και τα παιδιά είναι πολύ
σκληρά. Κοροϊδεύουν κάποιον, επειδή είναι πολύ παχύς, επειδή είναι πολύ κοντός ή
πολύ ψηλός, επειδή τα μαλλιά του είναι αστεία. Εμένα, μία ζωή με κορόιδευαν.
Όμως, δεν μπορούσα να ξυπνήσω ένα πρωί και να πω ‘θα φτιάξω τα μαλλιά μου και
θα τους αρέσω’, γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να αλλάξω την κατάστασή
μου. Αλλά τι έχει σημασία; Το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα ή αυτό που εσύ
πιστεύεις για τον εαυτό σου;»
Ο Vujicic αποτελεί ένα πρότυπο για όλους μας. Αποδέχτηκε τον εαυτό του όπως είναι, με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του, έκλεισε τα αυτιά του σε αυτά που του λέγανε οι γύρω του και έζησε τη ζωή του στο έπακρο. Πίστεψε στον εαυτό του, αγάπησε τον εαυτό του και πέτυχε. Πίστη και αγάπη στον εαυτό μας. Αυτές είναι οι λέξεις κλειδιά. Έχουμε; Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι τις περισσότερες φορές επηρεαζόμαστε από την άποψη που εκφράζουν οι άλλοι για το άτομό μας. Αν, όμως, δεν πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας πως θα μας πιστέψουν οι άλλοι;
Μια ζωή παλεύουμε να είμαστε αρεστοί στους άλλους , λες και οι άλλοι είναι τέλειοι και έχουν το αλάνθαστο κριτήριο. Έχουμε τους άλλους σα μικρούς θεούς, ενώ υποτιμούμε τον εαυτό μας. Ένας και μόνος μικρός υπαινιγμός για κάποιο στοιχείο της εμφάνισης ή του χαρακτήρα μας, είναι αρκετός για να μας καταστρέψει όλη τη διάθεσή μας. Είναι κάτι που το βλέπω τόσο σε μικρά παιδιά, όσο και σε μεγάλους ανθρώπους. Εσωτερικεύουμε ότι μας λέει ο καθένας, χωρίς να κάτσουμε να αναλογιστούμε κάποια απλά πράγματα, όπως ποιος είναι αυτός που μας το είπε, με τι τρόπο μας το είπε, είχε όντως καλή πρόθεση ή μήπως ο σκοπός του ήταν απλά να μας κάνει να νιώσουμε άσχημα; Μας λείπει, με λίγα λόγια, η διάκριση. Και γιατί η γνώμη των άλλων να είναι πιο έγκυρη από τη δική μας; Εμείς δηλαδή δεν έχουμε μυαλό για να αξιολογήσουμε κάποια πράγματα; Σε τελική ανάλυση ποιος γνωρίζει καλύτερα τα του εαυτού μας και τα της ζωής μας καλύτερα από εμάς;
Θα μου πείτε, δεν είναι εύκολο να μην επηρεαστεί κανείς από αυτά που λέει ο κόσμος. Έτσι μάθαμε να αντιδρούμε στην κριτική των άλλων και αυτό δεν αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Δυστυχώς, ένα πράγμα που δε μας διδάσκουνε συνήθως είναι το να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, με τα θετικά του και τα αρνητικά του, και να χρησιμοποιούμε την κριτική μας ικανότητα, ώστε να επεξεργαζόμαστε αυτά που μας λένε και να μη τα δεχόμαστε άκριτα. Οι περισσότεροι μάθαμε να λειτουργούμε με βάση το τι θα πει ο κόσμος. Έτσι λειτουργούσαν οι γονείς μας και σημαντικοί ενήλικες γύρω μας, έτσι μάθαμε να λειτουργούμε κι εμείς.
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε μέσα στον κόσμο, αλλά δε ζούμε με τον κόσμο. Οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται και η μόνη σταθερά είναι ο εαυτός μας. Αυτός είναι η μόνιμη συντροφιά μας. Το σημαντικό, λοιπόν, είναι να αρέσουμε εμείς στον εαυτό μας. Κι αν είναι να αλλάξουμε κάτι πάνω μας, να το κάνουμε γιατί δεν αρέσει σ΄ εμάς κι όχι στους άλλους. Και αν έχουμε και κάποια ατέλεια δεν χάθηκε ο κόσμος. Μη μας πιάνει το σύμπλεγμα κατωτερότητας. Σε τελική ανάλυση κανένας δεν είναι τέλειος. Αυτό θα πρέπει να το πιστέψουμε εμείς και να το περάσουμε και στα παιδιά μας, ώστε να μην άγονται και φέρονται από τις απόψεις των άλλων, αλλά να αποκτήσουν μια σταθερή προσωπικότητα.
Θέλει πολύ δρόμο για να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, το ξέρω. Αξίζει όμως τον κόπο. Είναι ό, τι πιο σημαντικό έχουμε να επιτύχουμε σε αυτή τη ζωή. Mόνο τότε θα κατορθώσουμε να αξιοποιήσουμε το μέγιστο των δυνατοτήτων μας και να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι. Ας το προσπαθήσουμε.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να κρατήσετε στις καρδιές σας το εξής: Τα άσχημα νέα είναι ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε το κατά πόσο θα αρέσουμε στους άλλους και το κατά πόσο θα μας αποδεχτούν ή θα μας καταλάβουν ή θα μας αγαπήσουν. Τα καλά νέα είναι ότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Ελένη Κώστογλου
Ψυχολόγος
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο https://pigipaideias.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου